| تضمین حق بر آزادی بیان در تاریخ مطبوعات ایران؛ از سکوت تا ابهام |
| کد مقاله : 1138-HPICONF |
| نویسندگان |
|
حامد بابازاده مقدم * کاندیدای دکتری حقوق بین الملل عمومی، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران |
| چکیده مقاله |
| حق بر آزادی بیان به موجب ماده 19 اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی به عنوان یکی از حق های بشری شناخته شده است. احترام و تضمین حق بر آزادی بیان نقش موثری در تاسیس و فعالیت مطلوب رسانه ها دارد؛ بر این مبنا دولت های پیشرو در حقوق ارتباطات، تلاش دارند از یک سو با تدوین قوانین و مقررات، زمینه آزادی تاسیس و فعالیت رسانه ها از جمله مطبوعات را فراهم سازند و از سوی دیگر با محول نمودن مسئولیت نظارت بر مطبوعات به نهادهای حرفه ای(صنفی) و مستقل، از گسترش دامنه ی مداخله دولت در فعالیت رسانه ها جلوگیری نمایند. به این ترتیب رسانه ها می توانند بدون نگرانی از برخوردهای قهرآمیز و سانسور، به وظایف خود عمل نمایند. در این نوشتار تلاش خواهد شد با مرور قوانین و مقررات مطبوعاتی ایران، رویکرد دولت در احترام و تضمین حق بر آزادی بیان احصاء شده و موانع موجود در قوانین فعلی برای فعالیت آزاد مطبوعات شناسایی شود. از اولین قانون مطبوعات تا کنون، به تناسب شرایط سیاسی حاکم بر کشور، قانون گذار رویه متغییری در آزادی تاسیس مطیوعات، چگونگی نظارت و دامنه ی آزادی مطبوعات داشته است. هرچند اتخاذ این رویه در نگاه نخست منطقی جلوه می کند، با این حال عدم توجه به حداقل های لازم برای فعالیت مطبوعات، جامعه را از منافع آزادی رسانه ها محروم نموده است. به اعتقاد نگارنده «از سکوت تا ابهام» شاید توصیفی کوتاه از تضمین آزادی بیان در قوانین مطبوعاتی ایران باشد. |
| کلیدواژه ها |
| حقوق مطبوعات، آزادی بیان، منع سانسور، نظارت، حقوق بشر |
| وضعیت: پذیرفته شده |
